Δεν ξέρω αν πιστεύετε στην μετεμψύχωση ή στις καρμικές σχέσεις, αλλά εγώ πιστεύω, στις βαθιές ανθρώπινες παντοτινές φιλίες και στην αληθινή αγάπη που έρχεται μόνο μια φορά και μένει αιώνια. Γι’ αυτά, αλλά και για την ιστορία, τη γεωγραφία και πως ορίζει τις σχέσεις των ανθρώπων μέσα στο χρόνο, πέρα από τα μικρά μέτρα μας, συζητήσαμε με την επιτυχημένη συγγραφέα Ευανθία Μάγνη, με αφορμή τα δυο πρόσφατα βιβλία της («Ο χορός των ψυχών»/2011 & «Τα μυστικά του φάρου»/2011), που κυκλοφορούν, από τους «MODERN TIMES».
Μπήκαμε και στο «εργαστήρι του συγγραφέα», μιλώντας για τον τρόπο, τις συνθήκες της συγγραφής, αλλά για την στιχουργική πλευρά της, που έρχεται, μέσα, από έναν ολοκληρωμένο δίσκο, σε μουσική της Ζωής Τηγανούρια. Εγώ, πάντως, οφείλω, να ομολογήσω, πως καρμικά γνώρισα την Ευανθία Μάγνη και διάβασα κι εκτίμησα τα βιβλία της, μέσω μιας πολύ αγαπημένης μου φίλης, που κι αυτή ήρθε καρμικά και μπήκε ορμητικά στη ζωή μου. Όσοι αρέσκεστε στο να δοκιμάζετε, να τολμάτε και να ρισκάρετε, διαβάστε τα βιβλία της, με εισαγωγή αυτήν τη συνέντευξη. Πιστεύω πως αυτό που λέει η Ευανθία Μάγνη για τον εαυτό της («Το γράψιμο είναι μια μορφή προσωπικής ελευθερίας») ισχύει και για τον αναγνώστη που διαβάζει τα βιβλία της.

Ευανθία γράφεις στο βιογραφικό στα βιβλία σου : «Θα ήθελα να γράψω ότι γεννήθηκα στον Άρη και κατοικώ στη Σελήνη». Η γραφή αποτελεί για σένα ένα διαστημικό ταξίδι φυγής από τη γήινη καθημερινότητα; 
Ευανθία Μάγνη: Υπάρχουν πολλές στιγμές που νοιώθω ότι ζω σε άλλο πλανήτη, στιγμές απόλυτα μοναχικές, η γραφή είναι μια διέξοδος όμως κάθε φορά που τελειώνω κάτι που γράφω, φωνάζω στους οικείους μου να με τραβήξουν έξω μην κολλήσω κάπου στο διάστημα, μεταξύ Άρη και Σελήνης.

Το πρώτο σου βιβλίο («Ο χορός των ψυχών») κυκλοφόρησε το 2010 και το δεύτερο («Τα μυστικά του φάρου») το 2011. Έχεις οικογένεια, δυο παιδιά, η γραφή μυθιστορημάτων σου γεννήθηκε πρόσφατα, όπως π.χ. της Στέφενι Μέιερ («ΛΥΚΟΦΩΣ»), ως ένα χόμπυ στα πλαίσια της «οικογενειακής ρουτίνας», ή το είχες από μικρή το «συγγραφικό μικρόβιο»;
Ε.Μ.: Σε προσωπικό επίπεδο, πιστεύω πως τώρα ήταν η κατάλληλη εποχή για μένα. Πέραν αυτού για μικρόβια μην ψάχνεις, θα βρεις πολλά… παντού ...

Έχεις δηλώσει πως είσαι μια κλασική Ελληνίδα μαμά. Πως βρίσκεις το χρόνο και τις συνθήκες για τη συγγραφή μυθιστορημάτων, που απαιτούν, χρόνο, ηρεμία, μοναχικότητα, ίσως και απομόνωση; Πως συνδυάζεις δηλαδή τη συγγραφική σου ιδιότητα με την προσωπική ζωή σου;
Ε.Μ.: Κλασική Ελληνίδα μαμά, με μεγάλα όμως παιδιά, που εγώ πλέον κυνηγώ τον δικό τους χρόνο και όχι εκείνα τον δικό μου. Η ζωή μου θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ένα βιβλίο. Άλλοι άνθρωποι δημιουργούν απομονωμένοι, άλλοι ακριβώς το αντίθετο, εγώ προσωπικά βαδίζω κάπου στο ενδιάμεσο και όταν έχω ανάγκη περισσότερο τον ένα ρόλο από τον άλλον, τραβώ εκείνον τον δρόμο, αλλά μετά ξαναγυρνώ στο ‘ενδιάμεσο’ ...

Το πρώτο σου βιβλίο γνώρισε τεράστια επιτυχία. Σε άγχωσε αυτό, γράφοντας κι εκδίδοντας το δεύτερο; 
Ε.Μ.: Το κάθε βιβλίο είναι μια καινούργια περιπέτεια για τον κάθε συγγραφέα. Όση επιτυχία και να είχε το προηγούμενο ή όσο αποτυχία αν θες, το επόμενο, είναι πάντα ένα νέο σκαρί, που θα ταξιδέψει σε ανοιχτά νερά. Η αγωνία σου πάντα θα είναι ίδια ανεξάρτητα από το πριν. Δεν έχω μάθει όμως να πορεύομαι με την αγωνία, γιατί πολλές φορές φρενάρει τη δημιουργία.

Αν τα βιβλία σου δεν είχαν μεγάλες πωλήσεις, θα ήταν για σένα αυτός ένας ανασταλτικός παράγοντας ή θα συνέχιζες να κυκλοφορείς βιβλία;
Ε.Μ.: Οι πωλήσεις είναι νούμερα και τα νούμερα καθρεφτίζουν λεφτά λένε πολλοί. Πολλές φορές όμως η θεωρία από τη πράξη διαφέρει λέω εγώ. Πρόσφατα σε μια συζήτηση με κάποιο πολύ δικό μου άτομο συνειδητοποίησα ότι … η  επαγγελματική επιτυχία δεν μεταφράζεται πάντα σε λεφτά και νούμερα. 

Θα ήθελες κάποιο από τα βιβλία σου να γίνει σήριαλ ή κινηματογραφική ταινία;
Ε.Μ.: Ποιος συγγραφέας δεν θα ήθελε να δει το δημιούργημά του να παίρνει εικόνα; Όμως ... ίσως σύντομα να δούμε κάτι δικό μου και μάλιστα πέρα από την Ελλάδα.

Υπάρχει η δυνατότητα για έναν Έλληνα μυθιστοριογράφο, που ξεκινάει με επιτυχία,  να μεταφραστεί και να κυκλοφορήσει στο εξωτερικό;
Ε.Μ.: Αρχικά πιστεύω ότι όλα είναι θέμα διασυνδέσεων, όλα είναι εφικτά φυσικά αν το βιβλίο είναι καλογραμμένο και αν πιστέψει ο εκδότης στο κείμενο που έχει στα χέρια του και το προωθήσει κατάλληλα. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι τίποτε δεν είναι αδύνατο στην ζωή, αρκεί να θέλουμε κάτι και πάντα βρίσκεται ο τρόπος να το επιτύχουμε!».

Ας ξεκινήσουμε από τον «Χορό των ψυχών». Είναι σε πρώτο επίπεδο μια ιστορία ανθρώπινων σχέσεων, μια ιστορία αγάπης. Σε δεύτερο, όμως, έχει να κάνει με την μετεμψύχωση, το χρόνο, την ιστορία και την εναλλαγή των γεωγραφικών τοπίων. Να τα πάρουμε ένα – ένα λοιπόν. Έχεις συγκεκριμένες θρησκευτικές πεποιθήσεις; Μεταφυσικές ανησυχίες; Πιστεύεις στην μετεμψύχωση;
Ε.Μ.: Πιστεύω σε αυτό που βλέπω, μυρίζω, αγγίζω και αισθάνομαι. Το τί ονειρεύομαι, τί θα επιθυμούσα και που θα προσευχόμουν  το έχω αφήσει στο μικρό κοριτσάκι που κρύβω μέσα μου βαθιά. Ο άνθρωπος ρεαλιστικά και όχι ουτοπικά είναι αυτό που βλέπει ο καθένας απέναντι στον καθρέφτη του. Όλα τα αλλά είναι παιχνίδια του μυαλού.

Όσον αφορά τις συναντήσεις, που δένουν, με έρωτα κι αγάπη, τους ανθρώπους, πιστεύεις στο καρμικό τους χαρακτήρα ή τα βλέπεις πιο τυχαία και ρεαλιστικά;
Ε.Μ.: Υπάρχουν πολλά είδη συναντήσεων, πρόσκαιρα, κάποιας διάρκειας και αρκετά σπάνια παντοτινά … Και στο τέλος, κάποια στιγμή, μπορεί να συναντήσουμε ακόμη και τυχαία κάποιον και να κλειδώσει σε μια μόνο στιγμή το βλέμμα μας πάνω του, να εγκλωβιστούμε εκεί ανήμποροι να συνεχίσουμε παραπέρα. Είναι τυχαίο; Είναι κάρμα; Δεν το ξέρω, αυτό που πιστεύω  είναι ότι η  αληθινή αγάπη έρχεται μόνο μια φορά και μένει αιώνια.

Η Ιστορία παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα βιβλία σου. Διαβάζεις συστηματικά ιστορικά βιβλία ή μόνο τα ανάλογα για την εκάστοτε υπόθεση ενός μυθιστορήματός σου;
Ε.Μ.: Είμαι τυχερή γιατί μεγάλωσα σε ένα σπίτι με μια μεγάλη βιβλιοθήκη, που ως επί το πλείστων ήταν γεμάτη με ιστορικά βιβλία, από μικρή έμαθα να μελετώ την ιστορία και αυτό με βοήθησε σε αρκετούς τομείς της ζωής μου.

Γενικά, τι ρόλο παίζει η Ιστορία στη ζωή σου; Είσαι άνθρωπος του παρελθόντος, της νοσταλγίας; Ζεις μόνο το σήμερα; Ή προγραμματίζεις και σχεδιάζεις για το αύριο;
Ε.Μ.: Θυμάμαι για να προσέχω, νοσταλγώ για να εκτιμώ και ζω για το αύριο. Προγραμματίζω και περιμένω.

Ανάλογο ρόλο έχει κι γεωγραφία; Κάνεις ταξίδια ή προτιμάς τα διαστημικά ταξίδια του μυαλού; Αλήθεια, στη Σκωτία έχεις πάει;
Ε.Μ.: Τα ταξίδια του μυαλού είναι κάποιες φορές οι πιο όμορφοι προορισμοί, έχω ταξιδέψει νοερά παντού και έχω περάσει υπέροχα και άλλες φορές έχω ταξιδέψει πραγματικά και έχω βουλιάξει στην άνοια. Η Σκοτία είναι ένας αγαπημένος προορισμός για μένα, αγαπώ πολύ τον ήλιο, όμως τα βροχερά τοπία του Εδιμβούργου με τον γκρι ουρανό κρατούν ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής μου.

Και στα «Μυστικά του φάρου», έχουμε, ένα παρόμοιο μοτίβο, ανθρώπινες σχέσεις, ιστορία αγάπης, εναλλαγές γεωγραφικών τοπίων, και ονοματολογία κι αναφορές από, την ελληνική κι αιγυπτιακή, Ιστορία και μυθολογία. Διακρίνω, δηλαδή, αν και ρεαλιστικές οι ιστορίες σου, ότι έχουν μια μορφή παραμυθιού, καθώς και κινηματογραφική ροή. Ποιες είναι οι ρίζες της συγγραφικής φαντασίας σου;
Ε.Μ.: Κάθε βιβλίο μου είναι σαν ένα πάζλ για μένα. Εικόνες, ιστορίες και ακούσματα του παρελθόντος και του παρόντος, ερεθίζουν τη φαντασία μου σε βαθμό που τα βάζει όλα σε τάξη για να βγει αυτό το αποτέλεσμα που διαβάσατε στα δυο βιβλία μου. Δε μπορώ με ακρίβεια να σου απαντήσω αν υπάρχει μια ρίζα συγκεκριμένη!

Η Ευανθία Μάγνη στιχουργός (κυκλοφόρησαν ήδη δυο τραγούδια, κι ετοιμάζεις ολόκληρο δίσκο με τη Ζωή Τηγανούρια) πως πρόκυψε; Είναι μια άλλη σου πτυχή; Μια δοκιμή σε έναν άλλον τρόπο γραπτής έκφρασης; Μια βαθύτερη σχέση σου κι αγάπη για το τραγούδι;
Ε.Μ.: Μου αρέσει να δοκιμάζω, να τολμώ και να ρισκάρω, δεν είναι εύκολο σίγουρα, ο πεζός λόγος η προσέγγιση μιας ιστορίας σε 200 – 300 σελίδες είναι κάτι τελείως διαφορετικό από το να προσπαθήσεις να πεις μια ιστορία μέσα σε 10 σειρές, όμως μια που αναφέρεσαι στο cd που ετοιμάζουμε,  αν προσθέσεις όλα τα τραγούδια είναι ακριβώς μια ιστορία με αρχή μέση και τέλος, δεν είναι ένα καινούργιο ξεκίνημα, ούτε μια νέα καριέρα, είναι απλά η γραφή μου που την έντυσε μουσικά η φίλη μου  Ζωή Τηγανούρια και τι πιο όμορφο από αυτό, ένας άνθρωπος που σε ξέρει, σε καταλαβαίνει και αγαπά αυτά που γράφεις να δώσει ψυχή στα λόγια σου με την μελωδία.

Και για να ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας Ευανθία μου, θα σε ρωτήσω κάτι, που με έχει απασχολήσει κι εμένα, ως άνθρωπο της γραφής(έστω και της δημοσιογραφικής). Γιατί γράφουμε; Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να υπάρξουμε, ή και να ξεσπάσουμε, και να λυτρωθούμε; Ή είναι ένας τρόπος επικοινωνίας; Ο Ανδρέας Εμπειρίκος έχει γράψει το στίχο «πάρε τη λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου». Το συνυπογράφεις;
Ε.Μ.: Το γράψιμο είναι μια μορφή προσωπικής ελευθερίας, μας δίνει ταυτότητα, όταν γράφω απαλύνω τον πόνο μου και επιβεβαιώνω την ύπαρξη μου. Στιγμές που θέλω να φωνάξω όμως δεν βγαίνει φωνή ... γράφω και ναι ... τότε είναι που δίνω τον γραπτό λόγο μου ζητώντας να μου πιάσει κάποιος το χέρι.